تقدیم به وحیدم

سکوت میکنم سکوت
شاید تو قفل سکوت مرا بشکنی
سکوت میکنم سکوت
شاید تومرا از این سکوت برهانی
پس دیگر تو سکوتت را بشکن
تا من هم فریادهای خفته در دلم
را برزبان آورم

همه چیز در سکوت
رنگ تو را پیدا می کند
انگار سکوت یعنی تمام حرف های تو
نگاه کن......
سکوت کرده ام!
سراغم را نمی گیری ؟!

باز دلم تنگ است


باز چشمانم باران می طلبد


آسمان دلم پر از ابرهای سیاه دلتنگی شده


!باز من تنهایم


و در این سکوت حتی صدای ساز هم آرامم نمی کند


دل من باز کوچک شده


!برای آنکه نمیدانم کیست


...ولی غیبتش مرا می آزارد


!من خودم را گم کرده ام...! کجا...؟


این را دیگر نمیدانم

کسی باور ندارد گریه های بی صدایم را

کسی هرگز نمی فهمد بهای گریه هایم را

چه میداند کسی شب تا سحر بیدار می مانم

که بی او می شمارم دردهای بی دوایم را

 

دلم گرفته

از اونایی که میگن دوستت دارن اما معناشو نمیدونن ...

از اونایی که میخوان مال اونا باشی اما خودشون مال تو نیستن...

از اونایی که زیر بارون برات میمیرن ،

تا که آفتاب میشه همه چیز یادشون میره...

فدای دل خودم که تا گرمه و صدای تیک تاک تپشش هست

تو اوج غربت

تا اسم یار رو می شنوه

به احترامش قیام میکنه

و برای همیشه پرستیدنش سوگند رو به زبون جاری میکنه  ...

می خوام توصیفش کنم

با تمام وجود ...

اما چطور ؟

زبونم از وصفش عاجزه .

به دنبال یه واژه هستم لابلای دست نوشته ها و بین خاطرات غبار گرفته ...

میخوام توصیفت کنم اما چگونه ؟

وقتی دستهام از گلهای رازقی خالیه ...

اما عزیزم

آخرین حرفهام ...

مواظب گرمی دلت باش

نذار کاری که زمستون با زمین کرد ...

وحید با من کرد ...

غرورت با دلت بکنه و نبودنت با من ...